ตะกรุด อ.นก วัดเขาบังเหย จ.ชัยภูมิ

ผู้เล่าประสบการณ์ คือนายอำพล เพชรตะกั่ว อยู่บ้านเลขที่ 29 ม.13 บ้านโนนลาด ต.หนองสองห้อง อ.หนองสองห้อง จ.ขอนแก่น เดือน กุมภาพันธ์ พ.ศ.2542 เป็นเดือนที่ผมยังคงทำงานอยู่ที่ประเทศไต้หวัน ผมได้ร้บคำสั่งให้ไปทำงานอยู่บ่อทราย พร้อมกับเพื่อนอีก 2 คนรวมเป็น 3 คน ผมและเพื่อนอีก 2 คนนั้นลงไปขุดทรายซึ่งอยู่ในถังบรรจุทราย มันเป็นถังที่ใหญ่มาก จุดประสงค์หลักของงานก็คือ เมื่อขุดเอาทรายออกหมดแล้วต้องทำหน้าที่ล้างถังทรายนั้น พอผมและเพื่อนขุดทรายได้ไม่นาน ทรายอีกส่วนหนึ่งที่อยู่สูงกว่าก็พังทลายลงมา ถมตัวผมและเพื่อน สูงประมาณถึงราวนม(หน้าอก) พวกเราต่างพยายามที่จะตะกายขึ้นมาแต่ไม่สามารถขึ้นมาได้ และต่อมาอีกไม่ถึง 10 นาทีทรายก็พังลงมาอีกครั้ง คราวหลังนี้ผมถูกถมอยู่ในกองทรายมิดทั้งตัว ส่วนเพื่อน 2 คนนั้นไม่ได้ถูกถมมิดตัว ผมพยายามเหยียดแขนขึ้นเหลือเพียงข้อมือเดียวเท่านั้นที่โผล่ให้เห็น ในช่วงเวลานั้นผมหนักที่สุด เพราะถูกทรายถมอยู่นานประมาณ 30 นาที ในเวลาที่ถูกถมมิดตัวผมคิดว่าคงต้องตายแน่แล้ว คงไม่มีโอกาสกลับบ้านเห็นหน้าพ่อแม่และญาติๆ หลังจากคิดเช่นนั้นแล้วก็ฉุกคิดถึงตะกรุดที่มีอยู่ซึ่งได้มากจากวัดเขาบังเหย ผมรีบอธิษฐานขอบุญบารมีท่านพระอาจารย์วัดเขาบังเหยได้โปรดช่วยชีวิตของผมให้รอดตายคราวนี้ด้วยเถิด พออธิษฐานเสร็จชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น ทรายที่ถมตัวผมอยู่ก็ทรุดลงไปข้างล่างสูงเพียงบ่าไหล่ ทำให้หายใจได้สะดวก คนงานที่มาเห็นต่างก็ช่วยเหลือผมขึ้นมาได้